Stille momenten van reflectie
In de schaduw van de dag,
waar de zon zijn stralen breekt,
vind ik vrede, heel traag,
in de stilte die om me weegt.
De wereld lijkt even te slapen,
de tijd ademt, langzaam en vrij,
gedachten dwarrelen als bladeren,
hun vlucht brengt de stilte nabij.
Wie ben ik, in dit wonder van leven?
Dat vraag ik me zachtjes af,
terwijl de sterren het duister omgeven,
en de maan ons een glimp van hoop gaf.
Herinneringen, als golven van tijd,
komen en gaan, een zachte zee,
in de diepte van mijn innerlijkheid,
vind ik antwoorden, helder en spree.
Verloren momenten, en dagen vol zorgen,
worden licht als ik ze zo aanraak;
in deze oase, hier wil ik borgens,
de kracht van eenvoud, de pracht van de zaak.
En zo zit ik, stil in de avond,
luisterend naar wat het hart wel zegt,
de wereld draait door, met elke gebeurtenis,
maar hier, in de stilte, vind ik mijn echt.
Een knipoog van het leven, een zucht van de lucht,
in die stille momenten, vind ik mijn kracht.
Een reflectie van wat is, wat was, en wat komt,
een reis naar binnen, waar de ziel zachtjes lacht.