Troost in de stilte van herstel
In de schaduw van gebroken dromen,
waar de tijd zachtjes lijkt te stilstaan,
rust een ziel, verloren en verfrommeld,
in de armen van wat ooit weer zal opstaan.
De lucht, verzacht door een warme gloed,
omarmt de hoop, verborgen maar nabij,
en in de stilte, als een fluistering van zoet,
vindt het hart de kracht, de dorst om vrij te zijn.
Elke traan die valt, een glinstering van leven,
een teken dat pijn ook hoop kan geven,
en als de wereld even zwijgt in de nacht,
voelt het lichaam de rust, de kentering van de kracht.
Stap voor stap in de zachte morgenbries,
de zon breekt door, als een nieuwe kans,
en al is de weg soms een onzekere reis,
erken je de liefde in elke nieuwe dans.
Want herstel is een kunst, een stille symfonie,
waar elke noot van tijd en geduld weerklinkt,
en in de stilte, een troostende melodie,
zullen bloemen van leven weer bloeien, verzinkt.
Dus adem de rust in, omarm wat je voelt,
de stilte omarmt je, als de nacht zijn geheim,
en weet dat in elke schaduw, ook het licht zich bedoelt,
in de stilte van herstel, ga je weer stralen, zo klein.