Verloren in gedachten

Verloren in gedachten

In de stilte van de schemering,

waar schaduwen langzaam dansen,

verlies ik mij in de ziel van de nacht,

in de stroom van onvervulde kansen.

Dromen zweven als sterrenlicht,

verweven met de winden van verleden,

elk moment een herinnering,

een echo die in mij is gebleven.

De wereld om me heen vervaagt,

geluiden worden fluisteringen,

terwijl ik verdwaal in mijn eigen zee,

van hoop, van angst, van verlangens.

Een venster naar wat ooit was,

een pad dat ik soms niet meer ken,

sporen van liefde, sporen van pijn,

verweven in de webben van het leven.

En terwijl de klok zijn tocht vervolgt,

vraag ik me af waar ik nu ben,

een reiziger in eigen gedachten,

verloren, maar toch niet alleen.

Want in dat duistere labyrinth,

vind ik de kracht om te begrijpen,

dat elke zucht en elke lach,

de weg naar mezelf kan beschrijven.

Zo draaf ik voort, verloren en vrij,

met elke stap een nieuwe ontdekking,

want in de diepte van mijn geest,

vind ik de schoonheid van het leven.

Plaats een reactie